اورات آمورف: در ادرارهای غلیظ در PH اسیدی رسوب می‌کند و اگر مقدار این کریستال‌ها زیاد باشد رسوب ادرار به رنگ صورتی تا نارنجی در می‌آید و در اثر حرارت یا PH قلیایی حل می‌شود و معمولاً دارای ارزش بالینی نیستند.

هنگامیکه pH ادرار بین ۵/۷ الی ۷ باشد اسید اوریک در فرم یونیزه‌ی خود به‌صورت املاح اورات وجود دارد. برخی از این املاح اورات (سدیم، پتاسیم، منیزیم، کلسیم) می‌توانند در فرم‌های آمورف یا غیرکریستالی رسوب کنند. در زیر میکروسکوپ این رسوب‌ها به‌صورت گرانول‌های کوچک، زرد-قهوه‌ای بسیار شبیه دانه‌های شن دیده می‌شوند و می‌توانند در مشاهده‌ی میکروسکپی عناصر موجود در رسوب ادرار مداخله نمایند. انجام آزمایش میکروسکپی روی ادرار تازه اغلب از تشکیل اورات آمورف جلوگیری کرده و بررسی میکروسکپی ساده‌تر است. شرایط دمای یخچال رسوب این املاح را افزایش می دهد.

پیگمان ادراری یورواریترین (uroerythrin) به آسانی بر روی سطوح کریستال‌های اورات رسوب می‌کند و به آن‌ها رنگ ویژه‌ی صورتی- نارنجی می‌دهد. این رنگ به‌صورت ماکروسکوپیک هنگام آزمایش فیزیکی ادرار به‌صورت آشکار دیده می‌شود و اغلب به خاک آجر (brick dust) تشبیه می‌شود. کریستال‌های اورات نشان دهنده‌ی این مسئله هستند که ادرار اسیدی است. اورات آمورف در ادرار اسیدی و خنثی دیده می‌شود. بوسیله‌ی حلالیت آن‌ها در قلیا و انحلال آن‌ها در دمای ۶۰ درجه سانتیگراد شناسایی می‌شوند. اگر اسید استیک غلیظ به نمونه ادرار آن افزوده شود و مدتی بماند اورات آمورف به کریستال‌های اسید اوریک تبدیل می‌شوند. اورات آمورف اهمیت کلینیکی نداشته و از فسفات آمورف بر اساس pH ادرار، نمای ماکروسکوپیک، و خواص انحلال آن‌ها شناسایی     می‌شوند.

اسید هیپوریک: این کریستال‌ها به صورت صفحات یا منشورهای دراز زرد متمایل به قهوه‌ای یا بی‌رنگ می‌باشند. در آب و اتر حل می‌شوند و معمولاً ارزش تشخیصی ندارند.

آمپی سیلین یا آموکسی سیلین: مصرف آمپی سیلین با دوز بالا می‌تواند باعث تشکیل این کریستال‌ها در ادرار اسیدی گردد. این کریستال‌ها به صورت اشکال دراز، ظریف و بی‌رنگ دیده می‌شوند و بر اثر سرد شدن (قرار دادن در یخچال) می‌تواند به صورت دستجات خشن در آیند.